تنک غروب که نارنج ميشه آس

 بنازم دلربااي که ، شراب ازدست ساقي خورددراين ميخانه بنشستند و ،  با اين واژهامستند مکن شوريده حالم را ، که هرمستي ، مستي نيست                    زمين است که ميچرخد ، ويا من مست ومدهوشم  تنک غروب که نارنج ميشه آس...

باچشم دل انگيز توهر ، پيمان که بستمفريادزدم ، پيمانه ي ، پيمان شکستم ديوانه گسستم ، غم ، ازدل شيداکم فتنه گري کن ، که پيمانه شکستم جزخواهش بي جا وهوس ، ازتوچه ديدم ؟اين چشم دلم را به چشمان هوسبازتوبستم آن فته گري وهوسم ، سربُريدمدرگورنهادم ، به عزايش ، نگريستم مي. خورد و غلام و ، تنک غروب که نارنج ميشه آس...

رفيقانم چوقويي ، سبک بال رفتن

به دشت شقايق ، زدند و  رفتن

 

چوخورشيد دورازساحل

همي سرمست وخوشحال ، رفتن

 

مرا برسينه ي موج ، به ساحل

رهاکردند و ، پاورچين رفتن

 

چوفرياد زدم  در ره باد

ولي سرمست رقصان رفتن

 

مگربا ما سرياري نداشتيد ؟

غلام خسته را ، تنها گذاشتيد

 

 

غ..ر..آ

تنک غروب که نارنج ميشه آس...